โลกของเด็กหญิงคนหนึ่งกับแรงบันดาลใจของนายแดนดิน

     

     ผมว่าแรงบันดาลใจเป็นสิ่งกระตุ้นให้เกิดวิวัฒนาการบนโลกใบนี้ การเขียนหนังสือก็เช่นกันถ้าคุณไม่มีแรงบันดาลใจมันก็ยากจะสำเร็จ ช่วงเวลาที่ผ่านมา ผมมัวแต่ยุ่งกับการงานจนหลงลืมงานเขียนไปเสียสนิท ทั้งๆ ที่สิ่งนี้เป็นความฝันของผมมาตั้งแต่เด็ก ผมเข้าใจดีว่างานเขียนถ้าไม่ดังพอก็ไม่มีทางจะขายได้ และนักเขียนหรือศิลปินส่วนใหญ่ (ที่ยังไม่ดัง) จึงต้องมีรายได้ทางอื่นเพื่อหล่อเลี้ยงชีวิตให้สามารถรังสรรค์งานศิลปะต่อไป...

     ในช่วงที่ผ่านมา หลังจากกลับสู่โหมดพนักงานออฟฟิตอีกครั้ง ผมก็มีมุมมองการใช้ชีวิตที่เปลี่ยนไปและพยายามค้นหาแรงบันดาลใจอยู่เสมอมา และเมื่อไม่นานมานี้ ผมก็ได้พบและได้เรียนรู้เรื่องราวชีวิตของเด็กสาวคนหนึ่งซึ่งทำให้ผมเริ่มกลับมาเขียนบันทึกอีกครั้งหลังจากหยุดไปประมาณสามเดือน

     เธอเป็นนักดนตรีไทย เล่นตามร้านอาหาร โรงแรม และตามงานต่างๆ แม่เธอเสียเมื่อ 6-7 ปีที่แล้ว พ่อไปมีหญิงใหม่ ส่วนเธอต้องใช้ชีวิตลำพังอยู่ในเมืองหลวง เธอมีเสน่ห์ เก่ง และเฉลียว และผมสัมผัสได้ถึงความเข้มแข็งและความหยิ่งในศักดิ์ศรีของเธอ

     เด็กสาวคนนี้ไม่ได้ใช้สิ่งที่ขาดหายหรือปมด้อยเป็นเหตุผลให้เธอต้องใช้ชีวิตในมุมมืด แต่เธอกลับใช้เป็นแรงผลักดันให้เธอก้าวไปสู่จุดหมายและปลายทางที่เธอฝัน ผมไม่ได้ชื่นชมเธอเพราะความน่ารัก แต่ผมศรัทธาเธอในความเด็ดเดี่ยวของลูกผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เธอซุกซ่อนอยู่ข้างในต่างหาก

      ในความเป็นจริงของชีวิต โลกไม่ได้โหดร้ายอย่างที่เราอ้าง โลกใบนี้สวยงามเสมอ ขึ้นอยู่กับว่าเราจะมองโลกในมุมไหนของชีวิต เด็กสาวคนนี้ทำให้ผมอยากเขียนหนังสืออีกครั้ง และผมก็อยากจะรู้จักเธอให้มากขึ้นกว่านี้  เธอทำให้ผมมองโลกสวยขึ้นทุกๆ วัน

แดนดิน

1 พฤษภาคม 2556