ฉันค้นพบว่าชีวิตในกรุงเทพฯ ช่างเหมาะแก่การมาเที่ยวพักผ่อนมากกว่าที่จะต้องมาใช้ชีวิตอยู่เป็นเดือนเป็นปี

     วันนี้เป็นวันที่สองที่ฉันได้มาทำธุระที่กรุงเทพฯ ความรู้สึกเหมือนกรุงเทพฯ ในวันนี้เปลี่ยนไปจากวันที่ฉันใช้ชีวิตทำงานอยู่ที่นี่เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา อย่างน้อย ความคิดของฉันตกผลึกมากขึ้น คิดอะไรหนักแน่นมากขึ้น ไม่ทำตามอารมณ์หรือความรู้สึกของตัวเองเหมือนเช่นวันวาน และกรุงเทพฯ ก็ยังน่าอยู่ในแง่ของการค้นหาและน่าเบื่อในแง่ของความวุ่นวายของเมือง

     วันนี้กรุงเทพฯ มีคำขวัญเหมือนกับจังหวัดอื่นๆ แล้ว ฉันเห็นติดไว้เด่นหราอยู่ตามป้ายรถเมล์ว่า  "กรุงเทพฯ ดุจเทพสร้าง เมืองศูนย์กลางการปกครอง วัด วัง งามเรืองรอง เมืองหลวงของประเทศไทย" เห็นแล้วให้รู้สึกว่ากรุงเทพฯ ช่างเป็นเมืองที่น่าอยู่เสียยิ่งกระไร ไม่แปลกที่เมืองฟ้าอมรแห่งนี้จะทำให้ใครต่อใครต่างเข้ามาอยู่อาศัยทำมาหากิน ด้วยหวังว่าเมืองที่รวบรวมทุกสิ่งทุกอย่างมากองไว้อยู่ที่เดียวจะให้โอกาสในชีวิตให้ความเป็นอยู่ดีขึ้น หลายคนมุ่งมั่นค้นหาความฝันในเมืองศูนย์กลางแห่งนี้ ต่างคนต่างลำบากแต่ก็เต็มไปด้วยสีสันของชีวิต แม้กรุงเทพฯจะดูวุ่นวายอยู่บ้างแต่มหานครแห่งนี้ก็ได้สร้างอนาคตให้กับเหล่าหนุ่มสาวและใครต่อใครมากมายหลายคน

     ทุกครั้งที่มาทำธุระที่กรุงเทพฯ ฉันชอบไปวิ่งที่สวนลุมในตอนเย็นเสียทุกครั้ง นี่เป็นวันที่สองแล้วที่ฉันได้มาวิ่งที่สวนลุมฯ แห่งนี้ภายหลังเสร็จจากหน้าที่การงาน ความสุขอย่างหนึ่งที่ฉันค้นพบที่ได้มาวิ่ง ณ แหล่งฟอกปอดอีกแห่งของคนกรุงคือการได้เห็นรอยยิ้มและความมีชีวิตชีวาของคนเมืองหลวง ได้เห็นต้นไม้ยอดหญ้าสีเขียว ความเป็นธรรมชาติที่ช่วยขจัดความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจของใครต่อใคร ได้ยินเสียงนกขับขานเจื้อยแจ้ว ได้เห็นผู้คนมากหน้าหลายวัยเต้นไปตามจังหวะของเสียงเพลงและมีคนนำอยู่บนเวทีที่คอยส่งเสียงปลุกใจให้ฮึกเหิมมุ่งมั่นกับการออกกำลังกายด้วยถ้อยประโยคที่ว่า "ถ้าอยากผอมและหุ่นสวย อย่ายอมหยุดเต้นนะจ๊ะ"

    ภายหลังที่ฉันออกกำลังกายจนได้เหงื่อเต็มแผ่นหน้าและแผ่นหลัง และเห็นว่าพอสมควรแก่เวลาแล้ว ฉันก็เดินจากสวนลุมไปตามถนนราชดำริเพื่อมุ่งสู่ที่พักย่านประตูน้ำ ฉันค้นพบว่าชีวิตในกรุงเทพฯ ช่างเหมาะแก่การมาเที่ยวพักผ่อนมากกว่าที่จะต้องมาใช้ชีวิตอยู่เป็นเดือนเป็นปี และกรุงเทพฯ ก็ทำให้ฉันคิดถึงเด็กสาวคนหนึ่งที่ฉันเคยผูกพันเมื่อครั้นวันวาน ฉันรู้สึกขบขันกับตัวเองที่ครั้งหนึ่งเคยพาเธอคนนั้นมาติดฝนที่สวนลุมเพียงเพราะเราสองคนอยากจะมาเที่ยวสวนลุมไนท์บาร์ซ่าโดยที่ไม่รู้ว่ามันปิดไปแล้วตั้งแต่ปีมะโว้ ฉันแอบน้ำตาไหลและเหมือนมีก้อนสะอึกมาจุกตรงลำคอเวลาที่เดินผ่านเซ็นทรัลเวิร์ล เพราะที่แห่งนี้ฉันกับเด็กสาวคนนั้นมักจะมาเที่ยวด้วยกันในวันหยุดเสาร์อาทิตย์เสมอ ฉันรับรู้อย่างขมขื่นแล้วว่าโลกแห่งความสุขในวันวานนั้นมักจะผ่านไปเร็วเสมอและเมื่อเราโตขึ้นความสุขที่เราเคยสัมผัสในอดีตก็มักจะหวนกลับมาทุกครั้งที่เรารู้สึกเปล่าเปลี่ยวและคิดถึงใครบางคน....

แดนดิน

8 พฤศจิกายน 2555