บันทึก ณ ภูเก็ต (ตอนที่ 1)

   ภูเก็ต เกาะเล็กๆ ทางฝั่งทะเลอันดามันของประเทศไทย เมืองที่มีจำนวนนักท่องเที่ยวมากเป็นอันดับสองของประเทศและเป็นเมืองที่มีค่าครองชีพสูงที่สุดในประเทศไทย ที่นี่ก๋วยเตี๋ยวชามละ  50 บาท ส้มตำครกละ 40 บาท ห้องพักเริ่มต้นที่ 3,500 – 4,000 บาท ค่าโดยสารขึ้นอยู่กับระยะทางเฉลี่ยอยู่ที่ 20-30 บาท ตัดผมชาย 100 บาท แต่ที่นี่ก็เป็นเมืองที่ให้โอกาสแก่ผู้อยู่อาศัยได้มากเช่นกัน รายได้เฉลี่ยต่อคนอยู่ที่วันละ 1,000 – 3,000 บาท ตัวอย่างพนักงานขับรถโดยสาร คิดหัวละ 20 – 30 บาท ผู้โดยสารต่อรอบเฉลี่ยอยู่ที่ 20 คน รอบหนึ่ง (ไป – กลับ) อยู่ที่ 800 – 1,200 บาท วิ่งสิบรอบก็มีรายได้อยู่ที่ 8,000 – 12,000 บาทต่อวัน  ด้วยธุรกิจท่องเที่ยวและการบริการที่เติบโตอย่างมากทำให้ภูเก็ตขาดแคลนแรงงานประมาณ 3,000 ตำแหน่ง (ยังไม่รวมตำแหน่งของผู้ใช้แรงงานซึ่งส่วนใหญ่เป็นแรงงานชาวพม่า) ร้านสะดวกซื้อขึ้นชื่อของที่นี่คือ ร้าน Super Cheap เป็นแบรนด์ท้องถิ่นซึ่งเป็นที่นิยมมากที่สุดและราคาสินค้าก็ถูกกว่าร้าน  7-11 ที่ภูเก็ต มีนักท่องเที่ยวเป็นจำนวนมากที่หลงไหลความสวยงามของบรรยากาศและธรรมชาติของที่นี่ บางคนตัดสินใจซื้อบ้านอยู่ในราคาเป็นหลายสิบล้าน บางคนมาเช่าโรงแรมอยู่หลายเดือนและบางคนก็สำมะเลเทเมาไปทั่วเกาะ และที่เมืองนี้ก็มีเรื่องเล่าทั้งในด้านมืดอยู่มากมาย ส่วนจะเป็นอะไรบ้างนั้นเดี๋ยววันหลังผมจะนำมาเล่าให้ฟัง

   จากการได้มาอยู่ที่ภูเก็ตประมาณหนึ่งอาทิตย์ ทำให้ผมได้เรียนรู้ว่าธุรกิจท่องเที่ยวในภูเก็ตทำให้ผู้คนที่นี่ทำมาหากินได้อย่างแสนสะดวกและรายได้เฉลี่ยก็สูงกว่าที่จังหวัดอื่นๆ คนภูเก็ตจึงเป็นคนมีฐานะและที่สำคัญไข่มุกอันดามันแห่งนี้เป็นเมืองที่ขาดแรงงานชาวพม่าไม่ได้อย่างแน่นอนเพราะถ้าวันหนึ่งชาวพม่าหลายหมื่นคนรวมตัวกันหนีกลับบ้านผมเชื่อได้ว่าธุรกิจหลายธุรกิจต้องสะดุดอย่างแน่นอน

บันทึกวันที่ 5 สิงหาคม 2555

เวลา 08:30 น.