เรียงความวันแม่

     เมื่อครั้นเยาว์วัย แม่มักจะพาฉันไปเที่ยวตามงานเทศกาลต่างๆ อยู่บ่อยครั้ง ที่เมืองเล็กๆ แห่งนี้จะมีวัดหนึ่งตั้งเด่นอยู่บนภูเขาซึ่งคนท้องถิ่นเรียกว่า ‘วัดปลายดอย’ จากตีนดอยถึงยอดเขามีระยะทางราว 2-3 กิโลฯ เป็นทางลาดชันและคดเคี้ยวราวงูที่กำลังเลื้อยพันรัดภูเขานั้นไว้ ตอนนั้นฉันยังกระเตาะและขี้เกียจเดินขึ้นเขา แม่ก็จะกระเตงฉันเดินจากตีนเขาจนถึงปลายดอย เหนื่อยนักก็แวะพักระหว่างทาง เหงื่อเต็มแผ่นหน้าแผ่นหลังของแม่ แต่แม่ก็ไม่เคยบ่นเอากับฉัน คนบ้านนอกอย่างเราต้องอาศัยรถสองแถวของหมู่บ้านในการสัญจร ไม่มีรถเป็นสมบัติของตัวเอง และเวลามีงานที่วัดแห่งนี้ ฉันไม่ยักกะเห็นคนขับรถโดยสารประจำหมู่บ้านจะขึ้นไปส่งเราถึงยอดเขาเลยแม้แต่น้อย นั่นแหละคือเหตุผลที่เราต้องพากันเดินขึ้นภูเขาลูกนั้นจนเหงื่อไหลไคลย้อยเมื่อถึงปลายดอย...

      ในวัยเด็กแม่พาฉันออกเดินทาง เมื่อเติบโตขึ้นมาฉันจำต้องออกเดินทางเพียงลำพัง ยิ่งไกลห่างใครต่อใครที่เป็นความทรงจำในวันวาน ก็ยิ่งทำให้ฉันกระวนกระวายใจอยากออกเดินทางเสียทุกครั้ง นี่แหละกระมังที่รู้สึกว่าการเดินทางเป็นเหมือนเพื่อนคลายเหงาที่ดีที่สุดสำหรับฉัน 

 

      ทุกครั้งที่ได้กลับไปเยี่ยมบ้าน สิ่งแรกที่ฉันจะทำคือการขับรถขึ้นไปบนวัดแห่งนั้น เดี๋ยวนี้นะหรือ ก็มีร้านกาแฟเล็กๆ ตั้งสง่าอยู่ริมขอบภูผาที่สามารถมองทอดออกไปเห็นภูเขาเขียวครึ้มและในเวลาเย็น พระอาทิตย์สีหมากสุกก็จะค่อยๆ เคลื่อนคล้อยลอยตัวลับเหลี่ยมภูเขา ท่ามกลางอากาศที่เย็นฉ่ำชื่น....สัมผัสได้ทั้งกายและใจ

      ธรรมชาติของมนุษย์ย่อมไขว้คว้าหาความรัก...ทั้งในวัยเด็ก วัยหนุ่มสาว และวัยชรา เมื่อความรู้สึกโหยหาถึงสิ่งใดสิ่งหนึ่ง สำหรับใครบางคน การเดินทางจึงเป็นยาขนานดีที่รักษาอาการนั้น...การออกไปสัมผัสวิถีชีวิตของคนในพื้นที่ ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวระหว่างกันและกัน เพียงเท่านั้นก็ทำให้ความเหงาเจือจางหมดสิ้นและภายในหัวใจก็เปี่ยมด้วยพลังที่จะก้าวเดินฟันฝ่าชีวิตต่อไป...

แดนดิน

ก่อนวันแม่แห่งชาติ 2556